#من_پسرم

#قسمت_66

کل ذهنم به تکاپو می افته برای درک آدم رو به روم؛ افکارم به چالش کشیده می شه برای فهمیدن اینکه چطور همچین چیزی امکان داره.
ابروهام به هم نزدیک می شن؛ چشم هام از تعجب درشت می شن و فقط می تونم یک کلمه رو پرسشی  بیان کنم:
- توربو؟
با نشوندن لبخندی روی لبش می گه:
- انتظار نداشتی من باشم نه؟
پشت بند حرفش هم چشم های سبزش رو ریز می کنه و مستقیم توی چشم هام خیره می شه.
دهن باز می کنم چیزی بگم ولی بدون گفتن چیزی پوفی می کشم و می گم:
- مهم نیست.
قدمی نزدیک تر می آد و توی فاصله ی یک قدمیم می ایسته. دستش رو به سمتم دراز می کنه:
- خوشبختم همکار.
ابروی چپم رو بالا می فرستم؛ نگاهی به دستش می ندازم و کلمه ای رو که دوست ندارم رو بیان می کنم:
- خوش وقتم.

هنوز دستش توی هوا معلقه که صدای  سیاوش می آد:
- کیا رابطه خوبی با دخترا نداره بانو! دیگه دست دادن که هیچی.
با حفظ ظاهر، لبخندی روی صورتش می نشونه و لب های سرخش از هم فاصله می گیرن ولی به وضوح می تونم شعله های خشم رو از چشم هاش بخونم؛ شعله هایی به سرخی لب هاش.
پوزخندی می زنم و به سمت آهی می چرخم:
- آهی باید با هم حرف بزنیم.
همزمانی که داره با دختر روبه روش دست می ده می گه:
- در مورد؟
با اشاره به توربویی که هنوز نتونستم باور کنم همون توربوی معروفه می گم:
- در مورد خانوم توربو!
انگشت شصتش رو کنار لبش می کشه:
- حرف می زنیم. برو تو ماشین الان می آم.
رو به دختره می شه و با لبخندی که  روی لب هاش میاره می گه:
- آسنات تو با سیا برو داخل، من حرف هام تموم بشه میام با تو و کیا حرف دارم.
آسنات سرش رو کج می کنه و با لحن لوسی می گه:
- باچه.
از لحن حرف زدنش صورتم جمع می شه و عقب گرد می کنم به سمت ماشین تا آهی بیاد. به اندازه ی تمام تنفرم از دختر بودن با این دختر مشکل دارم. با رفتار هاش، حرف زدنش و کار احمقانه ای که می خواست بکنه خونم رو به جوش میاره. حالا که یادم می آد چه راحت داشت پیشنهاد هم خوابی می داد به حد انفجار عصبی می شم. دست هام مشت می شن و تنها چیزی که الان می تونه آرومم کنه اینکه با همین مشت بزنم توی صورتش!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: