#من_پسرم

#قسمت_29

 
منتظر می مونم تا حرف های سام تموم بشه. معلومه هدفش نشون دادن این پسر جدید بوده که اصرار داشته حتما باشم ولی این پسر چی داره که برای سام مهمه؟
 فنجون قهوه رو به لبم می رسونم و همزمان می گم:
- همکار جدید داریم؟
دستی به چونه ش می کشه و با تردید می گه:
- شاید!
با گفتن این حرف لب های پسره می خندن ولی در سکوت فقط مناظر گره سامه.
نگاهم روی سام برمی گرده:
- چرا شاید؟
به مبل تکیه می ده:
- چون هنوز چند مرحله از تاییدش مونده.
سری تکون می دم:
- آها اکی.
 کاری با من نداری با سیا و ایمان بریم به برنامه ی فردا برسیم؟
با اشاره ابرو می گه:
- برین، فقط حواست جمع باشه که اینبار کسی موش ندونه.
با زدن مشت هامون بهم ازش فاصله می گیرم و هم قدم با بچه ها وارد اتاق می شیم. بعد از چک قفل بودن در و پنجره ها به سمت میز می ریم.
 صندلی رو عقب می کشم و پشتش جا می گیرم:
- خب چه خبر پسرا؟
ایمان کاغذهایی که دستشه رو روی میز به سمتم هل می ده:
- اینم اطلاعات عضو جدید.
به سمت جلو خم می شم:
- سیا از شناخت خودت بگو. به دردمون می خوره یا تا این مرحله رو شانسی اومده؟
سیا پا روی پا می ندازه و متفکر می گه:
- شانسی که نه ولی من هنوز بهش اطمینان ندارم باید یه مدت دیگه صبر کنیم.
دستم چند بار روی پیشونیم رفت و برگشتی می ره و می آد: 
- خب پس فعلا کنارش می ذاریم. 
برنامه فردا با کیه؟ 
 با سکوتی که به وجود می آد نگاهم روی چهره ایمان ثابت می شه: 
- چی شده؟ 
لبش رو با زبون خیس می کنه و روی شونه ی سیاوش می زنه: 
- با سیا.
با اینکار ایمان سیا جا می خوره ولی باز هم توی همون حال می گه: 
- از یه ماه پیش قراره بوده ایمان هدایتش کنه؛ گروه من آماده نیست.
دست به کمر می شم: 
- دلیل این پاسکاریا چیه؟ 
آب دهنش رو قورت می ده :
- نگران جاسوسیم؛ می ترسیم دوباره لو بریم و گروهمون رو از دست بدیم. 
در آنی محکم روی میز چوبی می کوبم و می غرم: 
- امنیت گروه با منه؛ به من شک داری؟
سیاوش چشم هاش رو باز و بسته می کنه و با کمی تعلل می گه:
- نه رئیس. برنامه فردا با گروه من.  
نگاهم قفل سیاه چاله های سیاوشه که گوشیم زنگ می خوره. گوشیم رو از لبه ی جیبم بیرون می کشم و روی گوشم می ذارم.
- آهی، فردا اکیه؟ آماده شیم؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: